Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Atqui perspicuum est hominem e corpore animoque constare, cum primae sint animi partes, secundae corporis. Duo Reges: constructio interrete. Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Praeteritis, inquit, gaudeo. Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem eorumve similes, quos tu non probas? Restatis igitur vos;

Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam? Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Quis Aristidem non mortuum diligit? Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Et si turpitudinem fugimus in statu et motu corporis, quid est cur pulchritudinem non sequamur? Sed plane dicit quod intellegit. Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur. Sed cum ea, quae praeterierunt, acri animo et attento intuemur, tum fit ut aegritudo sequatur, si illa mala sint, laetitia, si bona. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Quid, cum volumus nomina eorum, qui quid gesserint, nota nobis esse, parentes, patriam, multa praeterea minime necessaria?

Iam insipientes alios ita esse, ut nullo modo ad sapientiam possent pervenire, alios, qui possent, si id egissent, sapientiam consequi. Transfer idem ad modestiam vel temperantiam, quae est moderatio cupiditatum rationi oboediens. Huc et illuc, Torquate, vos versetis licet, nihil in hac praeclara epistula scriptum ab Epicuro congruens et conveniens decretis eius reperietis. Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Sin est etiam corpus, ista explanatio naturae nempe hoc effecerit, ut ea, quae ante explanationem tenebamus, relinquamus. Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat.

Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles?

Id autem eius modi est, ut additum ad virtutem auctoritatem videatur habiturum et expleturum cumulate vitam beatam, de quo omnis haec quaestio est. At multis malis affectus. Hic si Peripateticus fuisset, permansisset, credo, in sententia, qui dolorem malum dicunt esse, de asperitate autem eius fortiter ferenda praecipiunt eadem, quae Stoici. Ne vitationem quidem doloris ipsam per se quisquam in rebus expetendis putavit, nisi etiam evitare posset. Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius. Omnium enim rerum principia parva sunt, sed suis progressionibus usa augentur nec sine causa;

Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur.

Nos vero, inquit ille; Itaque contra est, ac dicitis; Res enim fortasse verae, certe graves, non ita tractantur, ut debent, sed aliquanto minutius.

1. Non elogia monimentorum id significant, velut hoc ad portam: Hunc unum plurimae consentiunt gentes populi primarium fuisse virum.
2. Mihi enim satis est, ipsis non satis.
3. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet.
4. Quibus natura iure responderit non esse verum aliunde finem beate vivendi, a se principia rei gerendae peti;
5. Satisne igitur videor vim verborum tenere, an sum etiam nunc vel Graece loqui vel Latine docendus?

Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus;

Pungunt quasi aculeis interrogatiunculis angustis, quibus etiam qui assentiuntur nihil commutantur animo et idem abeunt, qui venerant. Qui igitur convenit ab alia voluptate dicere naturam proficisci, in alia summum bonum ponere? Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Ratio ista, quam defendis, praecepta, quae didicisti, quae probas, funditus evertunt amicitiam, quamvis eam Epicurus, ut facit, in caelum efferat laudibus. Quos qui tollunt et nihil posse percipi dicunt, ii remotis sensibus ne id ipsum quidem expedire possunt, quod disserunt.

Nec enim figura corporis nec ratio excellens ingenii humani significat ad unam hanc rem natum hominem, ut frueretur voluptatibus. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Peccata paria. An eum locum libenter invisit, ubi Demosthenes et Aeschines inter se decertare soliti sunt? Aufidio, praetorio, erudito homine, oculis capto, saepe audiebam, cum se lucis magis quam utilitatis desiderio moveri diceret. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam;

• Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur.
• His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti.
• Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum.
• Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur.
• Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum.

An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat? Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Tanta vis admonitionis inest in locis; Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Num quid tale Democritus? BorkCur post Tarentum ad Archytam?Ut id aliis narrare gestiant? Nec mihi illud dixeris: Haec enim ipsa mihi sunt voluptati, et erant illa Torquatis.

• Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur.
• Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus.
• Rem unam praeclarissimam omnium maximeque laudandam, penitus viderent, quonam gaudio complerentur, cum tantopere eius adumbrata opinione laetentur?
• Certe non potest.
• Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere.

Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Venit ad extremum; Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Te autem hortamur omnes, currentem quidem, ut spero, ut eos, quos novisse vis, imitari etiam velis. Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro. Immo videri fortasse. Sed fortuna fortis; Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur. Vide, ne magis, inquam, tuum fuerit, cum re idem tibi, quod mihi, videretur, non nova te rebus nomina inponere.

Sed videbimus.Ad eos igitur converte te, quaeso.Istic sum, inquit.Nunc agendum est subtilius.BorkQuis negat?Si longus, levis;Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora.BorkGraecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria.BorkQuis est tam dissimile homini.BorkVirtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria.Tuum credibile?An me, inquis, tam amentem putas, ut apud imperitos isto modo loquar?BorkSed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta.

1. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet.
2. Quis enim redargueret?
3. Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium.
4. Scrupulum, inquam, abeunti;

Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris. Haeret in salebra. Itaque his sapiens semper vacabit. Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Est enim mihi magnae curae-quamquam hoc quidem proprium tuum munus est-, ut ita erudiatur, ut et patri et Caepioni nostro et tibi tam propinquo respondeat.

Quibus rebus vita consentiens virtutibusque respondens recta et honesta et constans et naturae congruens existimari potest.

Tibi hoc incredibile, quod beatissimum.