Cur id non ita fit?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Restincta enim sitis stabilitatem voluptatis habet, inquit, illa autem voluptas ipsius restinctionis in motu est. Nihil opus est exemplis hoc facere longius.

Duo Reges: constructio interrete. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Confecta res esset. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe;

• Neutrum vero, inquit ille.
• Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum.
• Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur.
• Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur.
• Chrysippus autem exponens differentias animantium ait alias earum corpore excellere, alias autem animo, non nullas valere utraque re;

Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia; Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Deinde, ubi erubuit-vis enim est permagna naturae-, confugit illuc, ut neget accedere quicquam posse ad voluptatem nihil dolentis. Ne tum quidem te respicies et cogitabis sibi quemque natum esse et suis voluptatibus? Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? At vero si ad vitem sensus accesserit, ut appetitum quendam habeat et per se ipsa moveatur, quid facturam putas? Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare; Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Tum Piso: Atqui, Cicero, inquit, ista studia, si ad imitandos summos viros spectant, ingeniosorum sunt; Equidem soleo etiam quod uno Graeci, si aliter non possum, idem pluribus verbis exponere.

Tenent mordicus.Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur?BorkQuid censes in Latino fore?Immo alio genere;Nonne odio multos dignos putamus, qui quodam motu aut statu videntur naturae legem et modum contempsisse?Quibusnam praeteritis?Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes.Etiam beatissimum?An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit?BorkQuae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi;

Nam quid possumus facere melius?

Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. Hanc in motu voluptatem -sic enim has suaves et quasi dulces voluptates appellat-interdum ita extenuat, ut M. Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Bork Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest.

1. Equidem e Cn.
2. Ita credo.
3. Primum quid tu dicis breve?
4. Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur.

Id quaeris, inquam, in quo, utrum respondero, verses te huc atque illuc necesse est. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum?

Stoici scilicet.Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus.Recte, inquit, intellegis.Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum.Praeclarae mortes sunt imperatoriae;Quid ergo hoc loco intellegit honestum?

Graccho, eius fere, aequalí?

Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Gerendus est mos, modo recte sentiat. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Quis hoc dicit? Ita nemo beato beatior. Tria genera bonorum; At, si voluptas esset bonum, desideraret. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. A villa enim, credo, et: Si ibi te esse scissem, ad te ipse venissem.

1. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem;
2. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse.
3. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate.
4. Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere.
5. Invidiosum nomen est, infame, suspectum.
6. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus.
7. Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem;

Quia, cum a Zenone, inquam, hoc magnifice tamquam ex oraculo editur: Virtus ad beate vivendum se ipsa contenta est, et Quare?

Hic, qui utrumque probat, ambobus debuit uti, sicut facit re, neque tamen dividit verbis. Quid enim possumus hoc agere divinius? Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Utilitatis causa amicitia est quaesita. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Bork Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit. Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. Cuius oratio attende, quaeso, Brute, satisne videatur Antiochi complexa esse sententiam, quam tibi, qui fratrem eius Aristum frequenter audieris, maxime probatam existimo. Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. Cur, nisi quod turpis oratio est? An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat? Omnibus enim artibus volumus attributam esse eam, quae communis appellatur prudentia, quam omnes, qui cuique artificio praesunt, debent habere. Nec enim ignoras his istud honestum non summum modo, sed etiam, ut tu vis, solum bonum videri.

Temporibus autem quibusdam et aut officiis debitis aut rerum necessitatibus saepe eveniet, ut et voluptates repudiandae sint et molestiae non recusandae. Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Quem enim ardorem studii censetis fuisse in Archimede, qui dum in pulvere quaedam describit attentius, ne patriam quidem captam esse senserit? Tria genera bonorum; Namque ii horum posteri meliores illi quidem mea sententia quam reliquarum philosophi disciplinarum, sed ita degenerant, ut ipsi ex se nati esse videantur. Et tamen tantis vectigalibus ad liberalitatem utens etiam sine hac Pyladea amicitia multorum te benivolentia praeclare tuebere et munies. Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit? Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere?

Aperiendum est igitur, quid sit voluptas; Prioris generis est docilitas, memoria; Eam stabilem appellas. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Bork Haec dicuntur inconstantissime. Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum; Quod quidem iam fit etiam in Academia. Id et fieri posse et saepe esse factum et ad voluptates percipiendas maxime pertinere. Alterum autem genus est magnarum verarumque virtutum, quas appellamus voluntarias, ut prudentiam, temperantiam, fortitudinem, iustitiam et reliquas eiusdem generis.

Quin ne bestiae quidem, quas delectationis causa concludimus, cum copiosius alantur, quam si essent liberae, facile patiuntur sese contineri motusque solutos et vagos a natura sibi tributos requirunt.

Servari enim iustitia nisi a forti viro, nisi a sapiente non potest. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. E quo efficitur, non ut nos non intellegamus quae vis sit istius verbi, sed ut ille suo more loquatur, nostrum neglegat. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Aut, si nihil malum, nisi quod turpe, inhonestum, indecorum, pravum, flagitiosum, foedum-ut hoc quoque pluribus nominibus insigne faciamus-, quid praeterea dices esse fugiendum? Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere. Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Quo modo? Quo modo autem philosophus loquitur?

• Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris;
• Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris.
• Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur.
• Sic exclusis sententiis reliquorum cum praeterea nulla esse possit, haec antiquorum valeat necesse est.