Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Et hanc quidem primam exigam a te operam, ut audias me quae a te dicta sunt refellentem. Efficiens dici potest. Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Num igitur utiliorem tibi hunc Triarium putas esse posse, quam si tua sint Puteolis granaria? Duo enim genera quae erant, fecit tria. Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Duo Reges: constructio interrete. Facillimum id quidem est, inquam. Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere. Sed quamvis comis in amicis tuendis fuerit, tamen, si haec vera sunt-nihil enim affirmo-, non satis acutus fuit. Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur.

• Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae.
• Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior;
• Nemo igitur esse beatus potest.

1. Quid ad utilitatem tantae pecuniae?
2. Ad quorum et cognitionem et usum iam corroborati natura ipsa praeeunte deducimur.
3. Equidem, sed audistine modo de Carneade?
4. Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus.
5. Itaque ad tempus ad Pisonem omnes.

Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere?

Haec igitur Epicuri non probo, inquam. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata.An eiusdem modi?

1. Partim cursu et peragratione laetantur, congregatione aliae coetum quodam modo civitatis imitantur;
2. Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere.
3. Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono.
4. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt.

An, partus ancillae sitne in fructu habendus, disseretur inter principes civitatis, P.

Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Nec vero hoc oratione solum, sed multo magis vita et factis et moribus comprobavit. In motu et in statu corporis nihil inest, quod animadvertendum esse ipsa natura iudicet? Duo enim genera quae erant, fecit tria. Maximeque eos videre possumus res gestas audire et legere velle, qui a spe gerendi absunt confecti senectute. Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Deinde non quaerimus, quid obscuretur aut intereat, quia sit admodum parvum, sed quid tale sit, ut expleat summam. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti. Quare, quoniam de primis naturae commodis satis dietum est nunc de maioribus consequentibusque videamus. Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus.

Atque ut ceteri dicere existimantur melius quam facere, sic hi mihi videntur facere melius quam dicere. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Frater et T. Omnibus enim artibus volumus attributam esse eam, quae communis appellatur prudentia, quam omnes, qui cuique artificio praesunt, debent habere. Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus;

Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria.

Hominum non spinas vellentium, ut Stoici, nec ossa nudantium, sed eorum, qui grandia ornate vellent, enucleate minora dicere. Sin autem ad animum, falsum est, quod negas animi ullum esse gaudium, quod non referatur ad corpus. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Quod autem magnum dolorem brevem, longinquum levem esse dicitis, id non intellego quale sit. Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore Darei, in crucem actus est. Itaque homo in primis ingenuus et gravis, dignus illa familiaritate Scipionis et Laelii, Panaetius, cum ad Q. Ita finis bonorum existit secundum naturam vivere sic affectum, ut optime is affici possit ad naturamque accommodatissime. Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Sed tu, ut dignum est tua erga me et philosophiam voluntate ab adolescentulo suscepta, fac ut Metrodori tueare liberos. Bork Bork

BorkIn schola desinis.BorkQuae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat.Quid me istud rogas?Sed et illum, quem nominavi, et ceteros sophistas, ut e Platone intellegi potest, lusos videmus a Socrate.Ecce aliud simile dissimile.Et si in ipsa gubernatione neglegentia est navis eversa, maius est peccatum in auro quam in palea.

Itaque in rebus minime obscuris non multus est apud eos disserendi labor. Sin autem eos non probabat, quid attinuit cum iis, quibuscum re concinebat, verbis discrepare? Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare? Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Si longus, levis dictata sunt. Hic nihil fuit, quod quaereremus. Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem eorumve similes, quos tu non probas? Sed plane dicit quod intellegit. Nec mihi illud dixeris: Haec enim ipsa mihi sunt voluptati, et erant illa Torquatis.

• Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt.
• Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae.
• Ex quo illud efficitur, qui bene cenent omnis libenter cenare, qui libenter, non continuo bene.
• Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias?

Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate.

BorkVirtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria.Hunc vos beatum;Quid adiuvas?Optime, inquam.Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante.Facete M.Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam;

Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L.

Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Crassus fuit, qui tamen solebat uti suo bono, ut hodie est noster Pompeius, cui recte facienti gratia est habenda; Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Videsne igitur Zenonem tuum cum Aristone verbis concinere, re dissidere, cum Aristotele et illis re consentire, verbis discrepare? Proclivi currit oratio. Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio. Minime vero, inquit ille, consentit. Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum.

Cognitio autem haec est una nostri, ut vim corporis animique norimus sequamurque eam vitam, quae rebus iis ipsis perfruatur. Numquam hoc ita defendit Epicurus neque Metrodorus aut quisquam eorum, qui aut saperet aliquid aut ista didicisset. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Deinde concludebas summum malum esse dolorem, summum bonum voluptatem! Lucius Thorius Balbus fuit, Lanuvinus, quem meminisse tu non potes. Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Certe non potest. Quonam modo? Venit ad extremum; Negat esse eam, inquit, propter se expetendam.

Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt.

Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit? Reperiam multos, vel innumerabilis potius, non tam curiosos nec tam molestos, quam vos estis, quibus, quid velim, facile persuadeam. Bestiarum vero nullum iudicium puto. Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Duo enim genera quae erant, fecit tria. Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Namque ii horum posteri meliores illi quidem mea sententia quam reliquarum philosophi disciplinarum, sed ita degenerant, ut ipsi ex se nati esse videantur. Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum. Quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte cupidus dici possit?

Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Semper enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit, non deserat. Ad eos igitur converte te, quaeso. De qua Epicurus quidem ita dicit, omnium rerum, quas ad beate vivendum sapientia comparaverit, nihil esse maius amicitia, nihil uberius, nihil iucundius. In motu et in statu corporis nihil inest, quod animadvertendum esse ipsa natura iudicet? Quae est quaerendi ac disserendi, quae logikh dicitur, iste vester plane, ut mihi quidem videtur, inermis ac nudus est. Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia.